De intimiteit van dit naaktportretje raakt me. Je ziet hoe een marmerachtig meisjeslichaam teder wordt beschenen door het licht, terwijl haar afgewende gezicht een beetje schuchter in het donker blijft. Ze geeft dan wel haar spitse meisjesborsten prijs, maar daagt de kijker niet uit, in tegenstelling tot de meisjes uit onze eigen tijd, die voorbijgangers lustig verleiden met onbedekt vlees of vlees dat al te strak is ingepakt. Soms boezemt het hedendaagse exhibitionisme me afkeer in. Dan wend ik mijn ogen af, hoe mooi een voorbij paraderend meisje ook is. Er bestaat een gebrek aan schroom dat grenst aan heiligschennis.
Nee, laat mij maar staren naar het engelachtige meisje in de kerk, dat mijn blik vangt telkens als ze gaat verzitten en de glans van een binnenvallende lichtstraal over haar loshangende haren glijdt. ‘A woman’s beauty does not belong to her alone,’ schrijft J.M. Coetzee. ‘It is part of the bounty she brings into the world. She has the duty to share it.’ Dat vind ik ook, maar laat dat delen iets heiligs zijn, zoals het breken en delen van het brood. Laat mij het knielend tot me nemen en laat het dan beschenen worden, zoals het lieflijke wezen een paar bankjes voor mij, via eeuwenoud glas in lood.
Leni van Ruisdael 